Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

To μικρό Παρίσι των Αθηνών

To ''Μικρό Παρίσι των Αθηνών'' είναι ένα καινούριο φεστιβάλ πόλης από την Athens Art Network. Mε διάρκεια ακριβώς μιας εβδομάδας (9 με 16 Οκτωβρίου 2013), έλαβε χώρα σε δρόμους στο κέντρο της Αθήνας με γαλλικά ονόματα, με στόχο να ξαναζωντανέψει παρηκμασμένες περιοχές και να φέρει κόσμο σε μέρη που συνήθως δε προτιμώνται για βόλτες.

Αν και είχε ένα αρκετά ενδιαφέρον πρόγραμμα με ποικίλες μουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις, performances και ομιλίες, εγώ επέλεξα να δω μονάχα το εικαστικό κομμάτι του, που τελικά αποδείχτηκε αρκετά φτωχικό. Και αν τα ίδια τα έργα δεν ήταν απόλυτα επιτυχημένα, η επίσκεψη και μόνο στο πανέμορφο κτίριο της Φίνος Φιλμ, επί της οδού Χίου, άξιζε πραγματικά τον κόπο.















 Λίγο πιο πάνω από το σταθμό του μετρό του Μεταξουργείου, πολύ κοντά στην ήσυχη πλατεία του Αγίου Παύλου, βρίσκεται αυτό το κτίριο-διαμάντι με τα σκαλιστά ταβάνια, τις ξύλινες σκάλες (που τρίζουν γλυκά σε κάθε σου βήμα) και τις μνήμες από την απίστευτη κινηματογραφική ιστορία που κουβαλάει.














Οι πίνακες της Μαρίβας Ζαχάρωφ με έκαναν να κοντοσταθώ αρκετή ώρα μπροστά τους


ενώ ειδική μνεία αξίζει και η βιντεοεγκατάσταση της Elena Pili ''Freak out'', όπου η καλλιτέχνις είχε στήσει στον τοίχο ένα ξέστρωτο κρεβάτι, πάνω στο οποίο - και με συνοδεία εκκωφαντικής μουσικής - προβάλλονταν διαρκώς ανησυχητικές εικόνες της καθημερινότητάς μας (κυρίως σκηνές αστυνομικής βίας), εν είδει εφιάλτη.


Bγαίνω από το κτίριο αναρωτώμενη πώς είναι δυνατόν τέτοιοι αρχιτεκτονικοί θησαυροί να μένουν ανεκμετάλλευτοι από το ελληνικό κράτος και περπατώ την Καρόλου, τη Μαιζώνος και τη Φαβιέρου προς την Ομόνοια, προκειμένου να δω και τα υπόλοιπα έργα (στο Εθνικό Ωδείο και στη βιτρίνα της ΕΡΓΟΣΕ). Και, όπως πάντα, ο δρόμος με παρασύρει. Η μέρα είναι γλυκιά και ζεστή, ο ήλιος ακόμα δεν έχει δύσει κι εγώ φωτογραφίζω ξενοδοχεία (κλειστά ή εν ενεργεία), γκράφιτι, παρατημένα κτίρια που πιάνουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα με τις πινακίδες των προηγούμενων καταστημάτων τους ακόμα αναρτημένες, πολυκατοικίες και νυχτερινά κέντρα.


Και, αν και νιώθω ελαφρώς εξαπατημένη από το εικαστικό κομμάτι της διοργάνωσης, δε μπορώ να μη παραδεχτώ πως ο πραγματικός στόχος του φεστιβάλ σε μένα τουλάχιστον επετεύχθη. Όχι μόνο βάδισα σε δρόμους που αλλιώς μάλλον δε θα έπαιρνα ποτέ, αλλά και παρατηρώντας τους εξονυχιστικά, ανακάλυψα πόσο παράδοξα όμορφοι είναι. Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τους περπατώ από δω και πέρα συχνότερα...